Drogi rowerowe wymagają oddzielenia nie tylko od ruchu samochodowego i parkujących aut, ale także od nieuzasadnionego użytkowania ich przez pieszych. Ze względu na bezpieczeństwo tam gdzie jest to możliwe poza wyjątkami typu ciągi handlowe itp. należy dążyć do separacji pieszych od rowerzystów.

Oczywiście podstawową kwestią jest prawidłowe oznakowanie drogi rowerowej i chodnika, a także wykonanie ich w prawidłowych rozmiarach nie tylko wynikających z minimalnych szerokości zapisanych w prawie, ale także wynikających z potoków ruchu.

By uniknąć konfliktów oraz w sposób widoczny rozróżnić drogi rowerowe od chodników zalecanym jest stosowanie różnych rodzajów nawierzchni. Dla rowerzystów wskazany jest asfalt, natomiast dla pieszych innego rodzaju nawierzchnia (np. płytki chodnikowe). Powoduje to nie tylko wysoki komfort użytkowania drogi, ale także sprawia, że piesi, widząc dwa rodzaje nawierzchni, podświadomie wybierają rodzaj nawierzchni im właściwy.

W przypadku, gdy droga rowerowa przylega do chodnika, można dokonać rozróżnienia nawierzchni także za pomocą niewielkiego rozróżnienia wysokości np. za pomocą ściętego krawężnika. Różnica wysokości powinna się jednak mieścić w zakresie od 0,03 do 0,05 m, a skos krawężnika powinien być zbliżony do 30 stopni. Dopuszczalnym rozwiązanie jest także rozróżnienie nawierzchni za pomocą trzeciego rodzaju posadzki tworzącej pas oddzielenia, np. za pomocą bruku pomiędzy drogą dla rowerów a chodnikiem.

Separacja może odbywać się przez zastosowanie pasa zieleni. Roślinność służąca fizycznemu wydzieleniu nie powinna być wyższa niż 80 cm tak by nie ograniczać widoczności.

Jeśli chodzi o używanie barierek to powinno to następować tylko w uzasadnionych przypadkach, np. w okolicach przystanków komunikacji miejskiej. Barierki mogą posiadać klasyczny kształt, lub stanowić rodzaj oparć dla pieszych. Warto pamiętać, że w szczególnych przypadkach, zamiast barierek można zastosować stojaki rowerowe.